AnneTanne

Op dit ogenblik kunnen we zoveel oogsten in onze moestuin, dat we nog nauwelijks groenten kopen. 
 
Zoals elk jaar is het weer een uitdaging om de massale courgettenoogst op een creatieve manier te verwerken. 
En mijn experiment van vorig weekend was in dat opzicht wonderwel geslaagd.  Het recept is een verregaande aanpassing van een recept dat ik ergens op het internet vond (in het slaafs volgen van kookboeken en recepten ben ik erg slecht).  Of met andere woorden: ik googlede even op ’summersquash recipes’, en zag ergens ’stuffed zucchini’s’ verschijnen.  Meer had ik niet nodig om op voort te borduren, en het resultaat was wat je hieronder vindt.  Op de olijfolie en de parmezaan na, kwamen alle ingrediënten uit de tuin…
 
Ingredienten
2 flinke courgettes (20 cm lang, en dik genoeg om te kunnen vullen)
5 middelgrote aardappelen (bij voorkeur bloemig kokend)
1 ui
2 teentjes knoflook
olijfolie
1 tl morga (vegetarische bouillonpasta) of een 1/2 bouillonblokje
tijm en oregano
geraspte parmezaan
 
Bereiding
Schil de aardappelen en kook ze gaar.
Snij de uiteinden van de courgettes en kook ze gedurende 8 tot 10 minuten. Snij ze daarna in de lengte doormidden en hol ze uit. Hak het binnenste fijn.
Hak ui en knoflook fijn en fruit ze in de olijfolie in een pan met dikke bodem, en voeg de in schijfjes gesneden worteltjes toe.
Prak de aardappelen en voeg ze aan de uien toe. Voeg ook de gehakte courgette toe, en breng op smaak met morga. Verwarm het op laag vuur tot het mengsel door en door heet is.
Voeg vervolgens de gehakte tuinkruiden toe, en parmezaan naar smaak.
Vul de uitgeholde courgettes met het groentemengsel, en bestrooi met wat overgebleven parmezaan.
Leg de courgettes in een ingevette ovenschotel, en bak nog een half uurtje in de oven op 180°. Serveer met een salade.
 
Opmerking
Ik gebruikte voor dit recept de aardappel ‘Première’. Het is een erg vroege aardappel, maar erg ziektegevoelig. Het is bovendien een erg bloemig kokende soort, waar wij niet zo van houden. We zullen deze soort dan ook niet meer opnieuw aanplanten.
Maar voor dit recept was het de ideale soort. De combinatie van deze erg bloemige aardappel met de gehakte courgette leverde een puree op met een heel aangenaam luchtige textuur.

Wat ik vroeger na thuiskomst van vakantie altijd zo vervelend vond, was dat je dan snel hals-over-kop weer naar de winkel moet, omdat er niets vers in huis is om een behoorlijke warme maaltijd mee op tafel te zetten.
 
Sinds we een moestuin hebben, doet zich dat probleem gelukkig niet meer voor.
De eerste maaltijd na een reis is hier altijd supervers, want helemaal uit de tuin.
 
Na een verblijf in Italië (een weekje in de Alpen, en nog enkele dagen Toscane) bleven we in mediterrane sfeer met dit snel uit-de-mouw-geschud gerecht:
 
Rooi wat aardappelen, oogst wat uien, wortelen, courgette en een bolletje knoflook… Haal uit je serre een paar paprika’s, en misschien zelfs een aubergine.
Snij wat verse kruiden, bv roosmarijn, oregano… maar het kan natuurlijk net zo goed met basilicum, peterselie…
 
Verwarm de oven voor op 200°
Schrap aardappelen en worteltjes. Snij aardappelen in even grote partjes, de wortelen in dikke schijfjes.
Schil de uien en verdeel ze in halve maantjes.
Doe aardappelen, wortelen en uien in een braadslede, en doe er (flink wat) olijfolie bij. Hussel door elkaar en vermeng met fijngehakte knoflook en roosmarijn (en/of oregano).
Plaats de braadslede in de oven, maar blijf de groentes regelmatig door elkaar husselen.
Snij intussen courgettes en aubergine in schijfjes, en de paprika in reepjes. Na drie kwartier mogen ook die groenten in de braadslede. Laat het geheel nog een kwartiertje verderstoven.
Eventueel afwerken met peterselie of basilicum… Peper en zout is hier voor mij niet bij nodig.
 
Als je dit serveert met een omelet met eieren van je eigen kippetjes, heb je een smakelijke maaltijd, helemaal uit eigen tuin!

“Door de hedendaagse landbouwmethodes is de bodem zodanig uitgeput, dat het gehalte aan vitamines en mineralen in veel groenten drastisch zijn afgenomen.”
 
Ja, dat wordt inderdaad beweerd, maar het is niet zo simpel als het lijkt.
Het klopt inderdaad, dat de groenten die je tegenwoordig in de winkel vindt niet meer zoveel vitamines en sporenelementen bevatten als vroeger, en die daling is ingezet sinds de tweede helft van vorige eeuw.
Maar dat de bodem uitgeput zou zijn, blijkt niet te kloppen. En dat is niet zo verbazend… Het ijzergehalte van veel groentes is bijvoorbeeld flink achteruitgegaan, maar ijzer is en blijft één van de meest voorkomende mineralen in de bodem.
 
Toch zit er iets van waarheid in de link tussen moderne land- en tuinbouw en het verminderde gehalte aan waardevolle voedingsstoffen:
In de eerste plaats zijn er de kunstmeststoffen, die planten ‘kunstmatig’ aanjagen om veel groter te worden, veel sneller te groeien. Maar dat ‘uit z’n krachten groeien’ heeft zijn prijs: er treedt namelijk een verdunningseffect op. De ‘te grote’ plant neemt niet méér sporenelementen op dan een normale… en hoewel zo’n grote stronk broccoli bijvoorbeeld per kilo evenveel water, vezels en wat we ‘macronutriënten’ noemen (eiwit, vetten, koolhydraten), zitten er in zo’n mega-stronk maar evenveel ‘micro-nutriënten’ (vitamines en mineralen dus) als in een kleine struik.
 
Maar dat is nog maar een deel van het verhaal…
De tomaten, bloemkolen en preien die je tegenwoordig in de winkel kan kopen – en waarvan je het zaad in een doorsnee-tuincentrum kan kopen, zijn niet dezelfde rassen die begin vorige eeuw door in een plattelandsmoestuintje te vinden waren. Onze groenten zijn immers door de jaren heen steeds verder uitgeselecteerd met vooral aandacht voor de commerciële ‘kwaliteiten’ van het gewas. Een selectie moet productief zijn, moet langdurig een ‘vers’ uitzicht hebben, mag niet gekwetst raken tijdens het transport… Een tot de verbeelding sprekend voorbeeld is de tomaat ‘FlavrSavr’, die genetisch zodanig is gemanipuleerd was dat ze niet meer zacht werd als ze rijp werd. De tomaat bleek echter commerciëel geen succes in Amerika, omdat ze totaal geen smaak had, en wordt niet meer gekweekt.
(Eén uitzondering zijn worteltjes: een belangrijk commercieel kenmerk van wortels is hun kleur: helderoranje zijn ze aantrekkelijker dan lichtoranje… En inderdaad – vermits die kleur bepaald wordt door het aanwezige provitamine A, zal een modern  worteltje ook veel van die provitamine bevatten.  Maar meestal gaan uiterlijke ‘kwaliteiten’ ten koste van voedingswaarde.
 
Waar tijdens het selectieproces dus nauwelijks aandacht voor is, is het gehalte aan micro-nutriënten in het eindproduct. De consument in de winkel koopt immers met zijn ogen, en de uiterlijke kwaliteiten zijn daarom van het grootste belang voor veredelaars.
 
Maar in onze eigen moestuin hoeven we ons niet op die manier beet te laten nemen…
Door te kiezen voor wilde groenten (zevenblad, brave hendrik, melde, brandnetels, daslook…) of door op zoek te gaan (bij gespecialiseerde zaadhuizen of – vaak nog goedkoper – via het internet.
De Nationale Proeftuin bijvoorbeeld, is een online zadenruilbeurs die tracht om op deze manier het voortbestaan van oude plantenrassen in stand te houden.
 
Echt waar, als je in je moestuin plaats inruimt voor oude rassen en wilde groenten, krijg je niet alleen versere, maar ook voedzamere groenten op je bord!

Ja, ik weet het zeker:
Groene vingers zijn erfelijk: ouders krijgen ze van hun kinderen…

Ik ben weliswaar altijd al een tuin- en natuurmens geweest, maar voor manlief stond tot zo’n jaar of tien geleden vast: Tuinieren was echt niets voor hem.
Maar er liep thuis ook nog een kleuter rond… en die kleuter die wilde zo dolgraag een tuintje. En je weet hoe vaders zijn: ze hebben alles over voor hun kinderen, zoveel zelfs, dat manlief een prachtig mini-moestuintje aanlegde voor zijn zoon.

Ik dacht het me vandaag eventjes heel gemakkelijk te maken, en jullie een oud artikeltje met mijn receptje voor vlierbloesemsiroop voor te schotelen.
Maar Paprika was net even sneller, en schreef een week geleden al over zo’n lekkere bloesemsiroop. Een iets ander recept dan het mijne, maar allicht net zo lekker!
 

 
Met vlierbloesemsiroop kan je heel veel kanten op, ik vind persoonlijk een scheutje in een glaasje witte wijn véél lekkerder dan Kir.
Of je giet een klein beetje over vlierbloesembeignets of vlierbloesempannenkoeken…