Veel aardbeien hadden we niet met die droogte – maar wel supergeconcentreerde halfdroge vruchten. En dan zie ik op een ochtend aardbeitjes die doodleuk half afgeknabbeld zijn. Geen vogel, geen knaagdier – enfin, door uitsluiting, en vooral door een nabije, typische keutel besluit ik voorlopig dat ons egeltje ook wel aardbeitjes lust. Moet kunnen!
Het was even spannend, zo na de barre winter, maar nu is het officieel: mijn tuintje leeft nog. Ook mijn dappere bosaardbeitjes hebben het gehaald, zag ik, en ik was plaatsvervangend trots op hen. Het kan zelfs zijn dat ik stiekem iets mompelde als ‘woeker er maar op los, jongens’, want ik geloof heilig in het principe dat je tegen planten moet praten. Zelfs tegen wilde aardbeien, die doorgaans toch niet veel aanmoediging nodig hebben, en die – tot mijn niet geringe verontwaardiging – daarom al eens worden beschouwd als onkruid. Mijn grootste botanische succes, onkruid?! Alsof radijzen zo edel zijn!
Vanuit de trein doe ik niets liever dan in de achtertuintjes van de huizen langst het spoor te kijken. Geweldig vind ik het om keurige perkjes te zien, rechthoeken die netjes bijeengeharkt zijn, met rijen lof, struikjes en plantjes. Met een beetje geluk hoort daar een bijhorende oude man met-pet-en-blauwe-frak bij. Zelf je groenten kweken heeft me altijd enorm gefascineerd. Maar het geduld en de tijd dat het onderhoud van zo’n tuintje vraagt, leek me altijd een halve dagtaak – en dus: te mijden. Je kunt je dus mijn vreugde voorstellen toen ik ontdekte dat ik niet tot na m’n pensioen hoefde te wachten om fier mijn eigen groenten te oogsten. Ene Jelle, een zestienjarige jongen uit Nederland, timmerde houten bakken bij elkaar die hij in de tuin neerpootte. Het resultaat is even eenvoudig als subliem.
