In Hollands Limburg is er fel protest tegen de geplande moestuin. De gemeente wil er 31 percelen plantklaar maken voor de omwonenden. De buurtbewoners protesteren. Ze vinden het verspilling van gemeenschapsgeld en ze vrezen parkeeroverlast, barbecuefeestjes en hangjongeren. Klik hier voor het artikel.
Heerlijk rechtstreeks gesnoept vandaag: rode framboos Veera (een eigen kruising), rode framboos Yaana (ook een eigen kruising), een paar naamloze zelfgekruiste rode frambozen, rode framboos Glen Ample (uit Schotland), rode framboos Joan Squire (idem, en eigenlijk een herfstras, maar op een paar overjaarse takken laat ik graag wat junivruchten komen) en ook al de eerste zwarte framboos Bristol.
Verder zijn we al een weekje aan de witte bes Zitavia, en de aardbeitjes worden door de droogte met de dag kleiner. Gelukkig laten de merels zich verleiden tot naburig wild fruit: krieken en/of kersen, en krenten.
Zo weinig mogelijk confituur maken is mijn bedoeling, vandaar die grote diversiteit aan soorten en rassen & we smullen ze ook zoveel mogelijk vers. Eventuele overschotjes pureren we & dan gaan die in bokaaltjes in de diepvries voor later plezier.
Blanke molsla is beter gekend als paardenbloem of pissenlit. De gekende felgele bloemen leveren niet alleen de zaadbollen op die hun zaadjes verspreiden met de wind, maar ook zachtbittere bladeren die lekker in een slaatje gemengd kunnen worden.
Hysop
Onder de mediterrane planten kan je hysop eigenlijk wel het ‘kneusje’ noemen.
Terwijl in de tuincentra en de bloemenwinkels karren lavendel en rozemarijn worden aangevoerd, vind je (met wat geluk) hysop ergens tussen de andere kruiden terug.
Ten onrechte dus want het is echt een aanwinst voor de (sier-)tuin.
Het blad van deze semi-groenblijvende, winterharde vaste plant heeft een smaak die tussen salie, rozemarijn en munt ligt. De mooie dichte aren met kleine violetblauwe, geurende bloemen kunnen zeker wedijveren met deze van lavendel.
Hoho, er is in Vlaanderen nog veel onwetendheid te bestrijden als het om erwten gaat.
Ten eerste: sluimerwten, die in Nederlands gewoon peultjes worden genoemd, krijgen steeds vaker de stotternaam ’sluimERERwten’. Wie daarmee begonnen is, weet ik niet, maar die tuinder was zeker niet vertrouwd met het oude Vlaamse woord ’sluim’, dat gewoon ‘peul’ betekent. Bonen met draadloze sluimen waren bijvoorbeeld honderd jaar geleden een nieuwigheid in zaadcatalogi. En nee, sluimerwten sluimeren niet: ze hangen niet te soezen aan de plant tot iemand ze komt plukken. Nee, beste medetuiniers, ik kweek geen ’sluimERERwt’ of ‘kersTTomaten’ – nog zo’n grappige, nutteloze, verwarrende verdubbeling.
Onwetendheid twee: suikererwten. Dat zijn simpelweg dikke doperwten die je met peul en al kunt opeten – enkel twee draadjes weghalen, klaar! Je snapt al dat dit type veel meer opbrengt dan doperwten en sluimerwten. Ze zijn daarbij zo zoet, dat wij ze vaak gewoon rauw van de ranken staan te snoepen. Dus waarom kweekt niet iedereen deze heerlijkheid?
