Hoho, er is in Vlaanderen nog veel onwetendheid te bestrijden als het om erwten gaat.
Ten eerste: sluimerwten, die in Nederlands gewoon peultjes worden genoemd, krijgen steeds vaker de stotternaam ’sluimERERwten’. Wie daarmee begonnen is, weet ik niet, maar die tuinder was zeker niet vertrouwd met het oude Vlaamse woord ’sluim’, dat gewoon ‘peul’ betekent. Bonen met draadloze sluimen waren bijvoorbeeld honderd jaar geleden een nieuwigheid in zaadcatalogi. En nee, sluimerwten sluimeren niet: ze hangen niet te soezen aan de plant tot iemand ze komt plukken. Nee, beste medetuiniers, ik kweek geen ’sluimERERwt’ of ‘kersTTomaten’ – nog zo’n grappige, nutteloze, verwarrende verdubbeling.
Onwetendheid twee: suikererwten. Dat zijn simpelweg dikke doperwten die je met peul en al kunt opeten – enkel twee draadjes weghalen, klaar! Je snapt al dat dit type veel meer opbrengt dan doperwten en sluimerwten. Ze zijn daarbij zo zoet, dat wij ze vaak gewoon rauw van de ranken staan te snoepen. Dus waarom kweekt niet iedereen deze heerlijkheid?
