Hoho, wat smaken ze weer! Deze namiddag oogstte ik de knollen (ras: Toluca) onder de mulchlaag op het veld. Heel simpel: met de hand schoof ik de bovenste laag mulch (hooi & grasmaaisel & zo) wat opzij, en daar lagen de knollen voor het rapen. Ik hoef dus geen riek in de grond te steken & de hele bodem omver te spitten, want de knollen groeien als vanzelf net in & onder die mulch.
Vanavond lagen ze al in het bord: lekker met een korstje gebakken. Ach, het zijn maar patatten, zul je zeggen – en wat kost nu een kilo aardappelen in de winkel? Euh, dat weet ik dus niet meer: de laatste keer dat we aardappelen kochten, was dat bij plaatselijk keuterboertje Louis – dat was net toen we verhuisd waren, en we wilden de plaatselijke ambachtsman in blauwe kiel ook iets gunnen. Sjonge, slecht dat die bespoten & chemisch bemeste Bintjes smaakten!

Sindsdien kweek ik ze met des te meer overtuiging zelf. Meer dan 10 rassen dit jaar – waaronder enkele resistente rassen -; ruim geplant, matig met rijpe compost bemest of onder een laag rottend reservaathooi gepoot; een paar keer met gesteentemeel & gemalen zeewier bestrooid voor die extra mineraaltjes: graag eten begint bij graag zien.

Kweek & eet meer aardappel als je je voetafdruk wil reduceren: granen vergen meer vervoer & water & wat nog. Ik weet niks van tarwerassen – wie wel? – maar wellicht smaken ze allemaal ongeveer hetzelfde. Corne de Gatte (een van mijn favoriete aardappelrassen) daarentegen smaakt heel anders dan Sarpo Mira of Biogold of … Hé, wat zijn jullie favoriete patatjes?