De hyperactieve rosbruine eekhoorn die zich al enkele jaren onze tuin heeft toegeëigend, vertoont geen greintje slijtage. De voorbije dagen zie ik hem weer Tarzan playbacken tussen de zwaar dragende hazelaars. Die moet toch ook ouder worden, vraag ik me met passend onbegrip af. Amper met de ogen te volgen als die kerel van boom tot boom, van tak tot tak, op pad is. Of de snelheid waarmee die met zijn neus en voorpoten kuiltjes graaft in het gazon om er de gesprokkelde oogst in weg te bergen. Een beetje meewarig spreek ik hem soms binnensmonds aan: “Hé ADHD’erke, niet overdrijven! Er komen nog dagen.”
Voor dergelijk advies heeft de eekhoorn geen oren. Tja, tegen een varken moet je ook niet zeggen: “Stop nu eens met knorren en wroeten”. Neen, in de natuur is alles duidelijk geregeld en afgebakend. Zo van: “Een mug kan wel vliegen, maar een vlieg kan niet muggen”. Alleen voor ons, tweepoters, is de Schepping iets minder strikt geweest. Al zijn we geboren als apen van mensen, wij kunnen ten allen tijd nog opteren om de ezel of het varken uit te hangen. Dat is het principe van de vrije keuze of vrije wil dat enkel voor ons, mensen, is weggelegd.
Volgens Grimm ging het er na de Schepping als volgt aan toe: God besloot voor alle schepsels een natuurlijke levensduur van 30 jaar vast te leggen. De ezel kwam zagen en meende dat 30 jaar zwoegen van het goede te veel was. God ging akkoord en deed er voor de ezel 18 jaar af. Dan kwam de hond en die vroeg ook verkorting van zijn hondeleven. Die kreeg 12 jaar korting. De aap vroeg 10 jaar minder en God, nog steeds in een goede bui, stemde nu ook toe. Tenslotte kwam de mens en die wilde, tegen de gang van zaken in, langer leven. God deed er voor de mens de 18 jaar van de ezel, plus de 12 jaar van de hond en zelfs de 10 jaar van de aap bij. Wel, het is daarom dat mensen de eerste 30 jaren van hun leven in volle gezondheid en geluk doorbrengen. Daarna komen echter de ezelsjaren van non-stop werken voor een periode van 18 jaar. De volgende 12 jaren zijn de hondejaren, zittend bij de open haard, mopperend en grommend. Tenslotte komen de apejaren, waarbij mensen wat dan ook doen, eigenlijk alles doen wat in hen opkomt.
Koppel dit onweerlegbaar levenspatroon nu aan de mogelijkheid tot vrije wil, en je krijgt rare en bizarre fenomenen. Ik wil ze geen eten geven die geen afstand kunnen nemen van een vroegere levensfaze, en ijdele pogingen ondernemen om de Tijd terug te dringen, waarbij noch geld noch moeite bespaard wordt.
Maar wat moet een mens in zijn hondejaren? Te weinig hond om dag in dag uit te grommen, te oud om iedere dag de ezel uit te hangen en te jong voor apestreken.
De Hondsdagen glijden voorbij en wijl ik op mijn knieën met mijn handen in de tuinaarde zit, hoor ik geen eeuwenoude, grootse verhalen meer van Kruistochten en Kathedralen, maar een zacht gefluister dat als een frisse adem in me opzwelt tot een golf van minzaamheid.
Wat groeide ongestoord doorheen de hitte? Tuinmelde, warmoes en Nieuw-Zeelandse spinazie.
Dat kwam goed uit, want de gewone bladspinazie zou het deze zomer volledig hebben laten afweten bij gebrek aan water. Ok, gewone spinazie is een voorjaars- en najaarsgroente, geen zomergroente, maar wat doe je als je thuis met een fervente spinazievreter zit? Zorgen voor alternatieven. Het trio oude groenten dat we hadden ingezet, heeft zich perfect van zijn taak gekweten en samen verwerkt, zorgen zij tot op heden voor een evenwichtig smaakpalet, dat zelfs onze kieskeurige spinazievreter naar waarde weet te waarderen. Mooi, meer moet dat niet zijn.
Ik weet niet of wat ik hier nu doe, een aanvaardbare praktijk is voor de moestuinblog. Als dat niet zo is, dan hoor ik het wel.
Ik las vanmorgen toevallig een mooi stukje over planten, groenten en mensen. Ik kan het niet laten dit te delen.
Het heeft lang geduurd en ik was ze bijna vergeten, maar de hanepoten zijn weer opgedoken. Een week met temperaturen boven de 22° C en lap daar schieten ze als paddestoelen uit de grond. Als je er vijf minuten staat op te kijken, ‘zie’ je ze zo groeien. Mijn in april nieuw ingezaaid gazon is op sterven na dood, maar de hanepoten in de moestuin floreren als God-in-Frankrijk. Dat stemt tot nadenken, niet?
Vorig jaar overwoekerden ze mijn ajuinbed, veel eigen ajuinen heb ik niet moeten eten. Een hanepoot kan tot 40.000 zaden per jaar produceren, vreet stikstof zoals een koe water drinkt en is zo hardnekkig dat je er met zachtaardig wieden niet komt.
Maak je geen illusies, hanepoten ga je met de blote handen te lijf, één voor één uit de grond rukken, zodat je de wortels mee hebt.
Minder laks als vorig jaar, hou ik ze nu scherp in de gaten. Het wiedsel gooi ik bij de kippen en zover ik kan horen, klagen mijn haneloze dames niet.
Hoog aan de hemel klopt de zon overuren en geeft het beste van zichzelf.
De planten laten hun armen hangen, de kippen liggen uitgeteld op hun buik in stofferige putten de koelte op te zuigen. Geen kat die nu beweegt. De Vlaamse gaai zit met slaapogen vanuit een hazelaarstruik mijn doperwten te bewonderen en beslist wat hij en zijn kroost vanavond gaan eten. Het groene kikkerpaar in de vijver soest tussen de waterlelies, te lui om te boeren. De aalbessen liggen in trossen te kronkelen voor het beste plekje in de volle zon.
Mijn kleine buitenwereld relaxt and takes it slowly.
Dit gedrag werkt zo aanstekelijk dat het ongezien onder mijn huid kruipt. Het kriebelt om zelf ook wat te midzomeren. Effe het verstand op nul en de blik op oneindig zetten, genieten van dit zensationeel moment.
