Jaren geleden kreeg ik van een vriendin-pottenbakster een geglazuurde zwart-witte vogel. Totnogtoe ben ik er niet uit of dat nu een kip of een duif is. Feit is dat ze met mij mee verhuisde en op mijn terras pronkt. Eerst tegen een grote bloempot zodat ze mij al toesnavelde van aan de voordeur. Dat was me net iets teveel enthousiasme. Dus zit ze nu in een bloembak, verscholen onder het groen, met haar snavel naar ’t Scheld’ en haar platte zwarte staart naar mij en dat zint ons, allebei.
Liever zou ik voor de grote bloempot een lachende boeddha zien die me bij het binnenkomen naar het terras lokt. Maar die ene, waar ik mijn zinnen op gezet had, was verkocht.
