Jaren geleden kreeg ik van een vriendin-pottenbakster een geglazuurde zwart-witte vogel. Totnogtoe ben ik er niet uit of dat nu een kip of een duif is. Feit is dat ze met mij mee verhuisde en op mijn terras pronkt. Eerst tegen een grote bloempot zodat ze mij al toesnavelde van aan de voordeur. Dat was me net iets teveel enthousiasme. Dus zit ze nu in een bloembak, verscholen onder het groen, met haar snavel naar ’t Scheld’ en haar platte zwarte staart naar mij en dat zint ons, allebei.
Liever zou ik voor de grote bloempot een lachende boeddha zien die me bij het binnenkomen naar het terras lokt. Maar die ene, waar ik mijn zinnen op gezet had, was verkocht.

Ieder jaar overwintert de kip-duif op een schap in de bergkast. Ik heb een liefde-haatverhouding met haar. De vriendin-pottenbakster zie ik niet meer maar haar geest kleeft eraan. Och ja, ze zit daar heerlijk roerloos, glimmend van deugd onder haar bladerdek, dus ze blijft.

Op de vensterbank liggen momenteel drie eetklare patissons en wat pompoentjes te genieten van de laatste zomerzon. Ooit kreeg ik van mijn toen opgroeiende kinderen twee platte, geribbelde pompoenen in bloempotspijs. Nu ligt er één naast de echte. Leuke knipoog, daar hou ik wel van.

De laatste aanwinst zie ik ‘s ochtends als ik mijn slaapkamergordijn opentrek. Dan kijk ik recht in een stenen engelengezicht-met-vleugeltjes. Hij ligt aan de voet van de reukerwten. Ik raak er niet uit of hij nu naar me lacht of weent of grijnst. Hij woont er dan ook nog maar sinds mijn laatste verjaardag, toen ook de kerstboom de deur uit moest.

PS: de foto’s moet je erbij verzinnen maar dat zal wel lukken zeker