Daar gaat de winter, sluipend verdwijnend achter wolken en prille lentezon. Bomen botten en het eerste groen in mijn bakken komt aarzelend piepen. En nog geen tuin, geen grond onder onze voeten. Entoesiasme en beloften te over, toegezegde medewerking met hopen maar… waar blijft ‘ons land’?
Zoveel energie en telefoons en contacten later staan we nog met lege handen. Lege handen die kriebelen om te gaan voorzaaien en grond los te wroeten, wakker te schudden maar neen, niemand van tStad heeft oor naar onze kreten en gefluister. Ecologie en ‘eetbaar groen in de stad’ blijft bij aanbevelingen en nota’s en publicaties.
