Hier zit ik op mijn terras, 2 hoog, hartje Stad.

Ik begrijp niet dat de buren er niet zitten. Of zijn ze met zijn allen naar ‘de country’ of naar Linkeroever?
De wind waait, de zon schijnt en de goudenregen van de buurman bloeit gewelddadig. Ik zie het allemaal groeien en bloeien voor mijn neus. De wind scheert laag en stuwt de zilte zeegeur van over de Schelde landinwaarts. De koriander hangt slap van groeidrift. De rijk met compost gevoerde hosta beloont me met slechts 2 bloemen en heel veel blad, in tegenstelling tot de voorafgaande magere jaren. Toen een en al bloem en weinig blad. De pompoen – gekregen van onderbuurvrouw uit zaad van mijn pompoen anno 2010 – draagt bloem, met twee tegelijk, naast mekaar! Als dat maar goedkomt. Het olijfboompje – blikvanger voor de winter in vervanging van de gestorven vijg – aarzelt: ga ik kapot of ga ik verder. Neen, het plantenleven op een terras 2 hoog valt niet altijd mee. Maar was dat niet evenzo op de heuveltop in de Condroz? Wat is het verschil tussen 66 are in de Condroz of een terras van 6m2 in de koekenstad? Alleen dat het iets sneller gaat in het laatste dan in het eerste geval. En dat ik me er niet in verlies.

Akkoord, planten in bakken en potten zijn troetelkinderen. Ik volg ze in hun kuren van dorst en hunkering. Naar water. En zorg. Want luizen. Wind. Ach wat. De knipsla op de vensterbank groeit zienderogen. De basilicum, eergisteren gezaaid, komt al boven. De zichzelf driftig uitgezaaide tuinmelde woekert dieprood van deugd. De tijm begint te bloeien en de salie stond nog nooit zo parmantig te geuren als dit jaar.
Ik durf het haast niet zeggen maar mijn tuindershart is haast volmaakt gelukkig. Heb je dat ook deze dagen?