Komt het door de neerdwarrelende sneeuw die een wit tapijt en stilte in de stad brengt en het leven in slow motion, slow mood en slow food stort?

Een wolk van nostalgie hangt sinds dagen boven mijn hoofd. Gewoon op een ochtend mee opgestaan. Eigen aan deze kerstperiode en het gebrek aan licht?

Het lijkt erop dat onze droom een ecologisch moestuintje te beginnen hier in de stad zal stranden op … gebrek aan grond. Frustrerend als je merkt dat een andere doelgroep (waarvan ik het bestaan gisteren ontdekte) er blijkbaar wél aan geraakt. Maar we blijven verder denken en zoeken, out of the box. En ja, we hebben een plan B: tuinieren in bakken maar zo intensief, vraagt bijzondere zorgen als die op een verharde ondergrond komen. Dat weet ik van mijn pottentuin op het terras. Echt troetelkinderen. Haast iedere dag water en aandacht nodig.

Niet te begrijpen dat een stad zo argeloos omgaat met zijn slapende grond en er zich van afmaakt met de term ‘vervuild’.
Hoe pak je zoiets aan, welke strategie, welke wegen moeten we nog bewandelen? Heb wel hulp vanuit de Stad maar op het enthousiasme voor het ‘pilootproject’ na komt er voorlopig niets uit de bus.

Kan iemand ons helpen ? Heb je suggesties: meer dan welkom!
Of ben ik te ongeduldig en valt er straks, met de eerste prille lentezon, ook plots een lapje grond als laat kerstgeschenk uit de lucht?