De twee zusjes, 3 en 6 jaar, liggen plat op hun buik op mijn terras, aan weerszijden van de grote bloempot-met-pompoen; “Oma, kijk, een baby aan je pompoen!” En ja, onder de allereerste goudgele bloem zit een miniscuul knikkergroot knobbeltje.
De pompoenscheuten vol malse bladeren slingeren zich als lianen in twee richtingen, onderweg alles omhelzend en omarmend om zich vast te zetten met hun voelsprietjes. De ene slinger wil omhoog en zit nu aan mijn slaapkamerraam. De andere richt zich, grondelings, naar het zuidelijk terrasuiteinde. Eén zot geweld van blad en bloem. Zolang ik nog aan de terraskast geraak, is alles dik in orde.
Een aantal maanden geleden was er de nood om verkregen kennis in de praktijk om te zetten en liefst met anderen te delen. De zoektocht naar een tuin leidde al gauw naar de bereklauw. Sinds vijf maanden werken we elke zondag vanaf 1400 uur in de voedseltuin. Als lid van Transitiestad Leuven ben ik begaan met de samenleving die totaal afhankelijkheid is van olie en van de grillen van de wereldeconomie. Lokaal voedsel telen is een van de manieren om te werken aan een meer veerkrachtige maatschappij. Maar hoe doe je dat ook alweer, voedsel telen ? Wat voor velen een onmogelijke opdracht lijkt wordt op een speelse manier doorgegeven. Iedereen is er welkom om mee te tuinieren en ervaring te delen of vragen te stellen.
Het gebeurt zo dikwijls. De ene wil iets dat de ander in overvloed heeft en omgekeerd. Juul heeft een grote tuin maar geen tijd om erin te werken. Iemand uit de straat heeft veel tijd en groene vingers of zin om te experimenteren met aarde, zaden, compost en frisse groenten. Hoe die twee mensen met elkaar in contact brengen ?
