vandaag zag ik een geweldig én sierlijk idee om op je tafel, in je keuken, vensterbank, noem maar op lui te tuinieren en eetbaar groen te zien groeien en oogsten:
De twee zusjes, 3 en 6 jaar, liggen plat op hun buik op mijn terras, aan weerszijden van de grote bloempot-met-pompoen; “Oma, kijk, een baby aan je pompoen!” En ja, onder de allereerste goudgele bloem zit een miniscuul knikkergroot knobbeltje.
De pompoenscheuten vol malse bladeren slingeren zich als lianen in twee richtingen, onderweg alles omhelzend en omarmend om zich vast te zetten met hun voelsprietjes. De ene slinger wil omhoog en zit nu aan mijn slaapkamerraam. De andere richt zich, grondelings, naar het zuidelijk terrasuiteinde. Eén zot geweld van blad en bloem. Zolang ik nog aan de terraskast geraak, is alles dik in orde.
