Het heeft lang geduurd en ik was ze bijna vergeten, maar de hanepoten zijn weer opgedoken. Een week met temperaturen boven de 22° C en lap daar schieten ze als paddestoelen uit de grond. Als je er vijf minuten staat op te kijken, ‘zie’ je ze zo groeien. Mijn in april nieuw ingezaaid gazon is op sterven na dood, maar de hanepoten in de moestuin floreren als God-in-Frankrijk. Dat stemt tot nadenken, niet?
Vorig jaar overwoekerden ze mijn ajuinbed, veel eigen ajuinen heb ik niet moeten eten. Een hanepoot kan tot 40.000 zaden per jaar produceren, vreet stikstof zoals een koe water drinkt en is zo hardnekkig dat je er met zachtaardig wieden niet komt.
Maak je geen illusies, hanepoten ga je met de blote handen te lijf, één voor één uit de grond rukken, zodat je de wortels mee hebt.
Minder laks als vorig jaar, hou ik ze nu scherp in de gaten. Het wiedsel gooi ik bij de kippen en zover ik kan horen, klagen mijn haneloze dames niet.
Reacties
Eerlijk gezegd, ik volg je grotendeels. Toen dit kort schrijfsel er stond, had ik zo iets van: “Wat is daar nu zen-nig aan?”. Ik kan dit kort moment van zwakte natuurlijk op de zwoele warmte steken, maar dat is ietsjepietsje te makkelijk. Ik vind het niet erg aanhoudend te moeten wieden, in die zin ergert me dit niet. Een tuinman oogst niet enkel, er valt ook te werken. Neen, er speelt hier iets diepgaander. Als het zo warm blijft, dan zitten we met veel van onze huidige groentenvariëteiten ver van de vroege pattaten. Niet gecultiveerde, wilde, soorten daarentegen zijn veel beter opgewassen tegen extreme(re) omstandigheden. Dat doet me beseffen dat ik misschien toch niet zo goed bezig ben met één en ander. Het besef, Elisabeth, of bewustzijn als je wilt, is het eerste hoofdstuk in het handboek van de zaZende tuinman ;-(
ah zo giedo, ben nog niet aan het handboek van de zazende tuinman geraakt, hoogstens aan het lezen- niet doen- van zen en het motoronderhoud (Pirsig) toen mijn zoon een tweedehands rammelende moto kocht en me mijn eerste grijze haren bezorgde.
Grijze haren zijn onafwendbaar, vrees ik 
Ik ben blij dat je de moestuin-link legt met Pirsig. Voor wie het niet zou weten, even een Pirsig duiding.
Zen en de Kunst van het Motoronderhoud, een onderzoek naar waarden: Pirsig explains that, despite its title, “it should in no way be associated with that great body of factual information relating to orthodox Zen Buddhist practice. It’s not very factual on motorcycles, either.” (zie http://en.wikipedia.org/wiki/Zen_and_the_Art_of_Motorcycle_Maintenance). Waarover gaat het dan wel? Pirsig aims towards a perception of the world that embraces both sides, the rational and the romantic. This means encompassing “irrational” sources of wisdom and understanding as well as science, reason and technology.
De moestuin is mijn extern evenwichtsorgaan, dat me toestaat me te verbinden met wat wezenlijk is, me (even) loskoppelt van kennis en logica. Het moestuin-schrijven is voor mij een oefening in romantiek, een poging niet het verstand maar het hart op de tong te leggen. Binnen de tag cloud van deze wereld koos ik voor ‘zen en de tuinman’, but despite the name …
Deze post is gesloten
zo te horen is die pied-de-coq wel een hardnekkige weerkerende bron van ergenis voor onze anders zo zaZENde tuinman. nog nooit van gehoord maar de prent erbij zegt alles
en inderdaad eens iets anders dan pied-de-mouton. heb genoten van je schrijfsel.