Soms lijkt het alsof ik vele lieven heb voor de prijs van één. Er is mijn grappige lief, dat me regelmatig de slappe lach bezorgt, er is mijn picknicklief, mijn macholief, en er is mijn knuffellief dat ’s avonds mijn haren kamt. Er is mijn zingende lief dat me doet omvallen van bewondering, er zijn mijn slimme lief en mijn vertederende lief. Er is mijn drukke ik-heb-al-te-lang-moeten-stilzitten-lief zoals hij ’s avonds thuis komt van zijn werk, en er is mijn lieve ik-vind-het-zo-fijn-om-naast-jou-wakker-te-worden-lief dat mij ’s ochtends loom in zijn armen neemt en dan weer veel te laat de deur uitgaat.

Ja, ik kreeg veel lieven voor mijn geld, en het fijne is dat hij er altijd even knap blijft uitzien, welk lief hij vandaag ook is.

Dat laatste kon Pomona niet zeggen van haar Vertumnus. Nochtans had ook Pomona, de Romeinse godin van de tuinen, niet te klagen wanneer het ging over de veelzijdigheid van haar aanbidder. Aanvankelijk had de kuise Pomona helemaal niet omgekeken naar Vertumnus. Als god van de herfst en beschermer van de boomgaarden was Vertumnus nochtans niet de minste, maar het mocht niet baten: Pomona had het veel te druk met het verzorgen van haar tuinen, en de liefde, die interesseerde haar niet. Maar Vertumnus liet zich niet zomaar afschepen. Omdat hij nu eenmaal een god was, kon hij van gedaante veranderen, en dus transformeerde hij zichzelf in een wijnboer, in een visser en in een soldaat, steeds in een poging Pomona’s hart te winnen – maar zonder resultaat. Wanhopig veranderde Vertumnus zich tenslotte in een kreupel oud vrouwtje met een mand vol appels. Zo ging hij – of beter: zij – naar Pomona toe, die belangstellend de vruchten keurde. ‘Wat zijn uw appels mooi!’ prees ze, en Vertumnus rook zijn kans. Hij antwoordde: ‘Maar jij bent nog veel mooier,’ en kuste haar. Pomona schrok zich een hoedje, waarop het oude vrouwtje snel een pleidooi hield voor de liefde en ze tussendoor ook alle kwaliteiten van Vertumnus in de verf zette. Blijkbaar had de preek effect, want toen Vertumnus vervolgens zijn ware gedaante aannam, viel Pomona hem in de armen en ze leefden nog lang en gelukkig.

Het verhaal werd in het Brussel van de jaren 1560 omgezet in een tapijtencyclus voor de leden van het Spaanse hof. Hier zijn het nochtans niet de twee geliefden, maar is het de prachtige tuin die de eigenlijke hoofdrol lijkt te spelen. Dat was niet zonder reden, want als de tapijten tijdens lange en koude winters werden opgehangen in een zaal van het paleis, werd zo een ingebeelde wintertuin gecreëerd. Van onderhoudsvriendelijk gesproken! Overigens isoleerden de dikke tapisserieën de wanden van de slecht verwarmde kamers, en was het dus niet enkel de in beeld gebrachte love story die de harten en ledematen van de aanwezigen enigszins wist op te warmen.

Toch was de voorstelling ook niet vrij van betekenis: de afgesloten tuin – de ‘besloten hof’ – was een traditioneel symbool van de kuisheid, in dit geval van de mooie Pomona, die geen oog had voor de mannen om haar heen. Het rijpe fruit op de voorgrond benadrukt nochtans tegelijk haar vruchtbaarheid: de vrouw heette tenslotte een vrucht te zijn, die op tijd ‘aan de man’ moest worden gebracht opdat ze niet zou rotten. Nodeloos te zeggen dat het mannen waren die deze theorie hadden uitgedacht… Maar laat ons ditmaal eindigen op een romantische noot, want de klimplanten op het raamwerk symboliseren tenslotte het feit dat de liefde slechts bloeit indien ze stevig wordt ondersteund en goed kan wortelen… Zucht.

Mijn lief moet zich niet veranderen in een kreupel oud vrouwtje om mij te overtuigen van zijn kwaliteiten, en al evenmin in een visser of in een soldaat. Al mag hij het, nu ik erover nadenk, altijd proberen als wijnboer. Als hij dan komt aanzetten met een echte Château Van Cauteren zal ik me gewillig een paar kussen laten ontfutselen, en als de wijn echt van een heel goed jaar is, misschien wel een optie op ‘lang en gelukkig’…