In mijn tweede column hier zat ik nog met ‘een vriend’ op een Brussels terras. In mijn derde column was de vriend in kwestie opeens gepromoveerd tot ‘mijn lief’. En nu kan ik u het heuglijke nieuws melden dat mijn lief en ik gaan picknicken zijn. En wel in een wei die eruit zag zoals picknickweiden er horen uit te zien: glooiend groen, bespikkeld met het geel van ontelbare boterbloemen. Achter ons brachten wilgen verkoeling met hun schaduwen en verderop stonden twee paarden te grazen, helemaal verdiept in hun eigen wereld van klaver en gras. In mijn wereld is dat het paradijs.

Ik blijk dan ook snel tevreden. Wat voor mij kon concurreren met de hof van Eden zou voor de gemiddelde zeventiende-eeuwer… welja, een wei met boterbloemen zijn geweest. Want vond je in het bijbelse paradijs niet alle plantensoorten die God geschapen had, om nog maar te zwijgen van alle dieren? Daar stond ik dan met mijn twee zielige paarden! Nochtans, nochtans: ook Jan I Brueghel schilderde twee paarden – zij het dan een bruin en een wit – op zijn Aards paradijs, zoals hij dat omstreeks 1617 vervaardigde samen met niemand minder dan Pieter Paul Rubens. Maar in tegenstelling tot wat het geval was in mijn picknickwei hossen er voor het overige ook honden, kalkoenen, pauwen, tijgers, leeuwen, struisvogels en cavia’s rond, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik weet niet of ik daar nog zo vrolijk mijn lakentje zou hebben uitgespreid, maar kennelijk hadden Adam en Eva geen reden om zich zorgen te maken: in het aards paradijs hoorden alle schepselen immers samen te leven in een staat van alomtegenwoordige harmonie. De tijgers spelen er gezellig met een nieuwsgierige koe, een leeuw kijkt ongeïnteresseerd weg van de geiten die net naast hem staan, en de honden komen niet verder dan doelloos keffen op een eendje. Wat de tijgers, de leeuwen en de honden dan wel aten, wordt niet beschreven in de bijbel, maar in het zeventiende-eeuwse Antwerpen werd geopperd dat in Eden alle wezens vegetariërs waren: in het paradijs was de dood immers nog niet uitgevonden.

Hun veggie dieet zou trouwens ook verklaren waarom het eerste mensenpaar onwaarschijnlijk lang leefde: Adam zou het maar liefst 930 jaar hebben gerokken, en Eva overleefde hem zelfs nog – en dat allemaal zonder een hapje vlees te hebben geproefd. In het Antwerpen van Brueghel en Rubens sprak dat tot de verbeelding, want menige zeventiende-eeuwse burger probeerde de stunt van Adam en Eva over te doen door zelf vegetarisch te gaan leven en alle vlees van het menu te schrappen. Zonder hetzelfde resultaat evenwel, maar ach: geloofden de Antwerpenaren ook niet dat Adam en Eva in het paradijs… Antwerps hadden gesproken?! Dat is, voor alle duidelijkheid, géén grapje.

Nochtans was het uitgerekend het bijten in zoiets diervriendelijks als een banale appel dat het sprookje van Adam en Eva vergalde: het was met het plukken van, en vervolgens het bijten in de appel dat dood en vernieling hun intrede deden in de wereld, dat de oorspronkelijke harmonie teloor ging, en dat de leeuw voortaan gazellen zou smikkelen, en de hond hondenbrokjes.

Overigens geef ik u ook nog graag mee dat Adam en Eva in het paradijs weliswaar poedelnaakt, maar ook volkomen seksloos leefden – seks is, geheel toepasselijk, niets anders dan de vleselijke liefde, en hoewel ik durf te hopen dat het wel degelijk past in vegetarisch menu, beschouwde men het niettemin als zondig. Nochtans verwekten Adam en Eva in het paradijs wel degelijk twee kinderen – vegetarisme geeft een mens blijkbaar wonderbaarlijke vermogens. Hoe dan ook: seks kwam pas in de wereld nadat Adam van de appel beet (dankjewel, Adam!).

En misschien kwam mijn picknickweide toch dichter bij het paradijs dan ik aanvankelijk dacht, want ook mijn picknickmand was helemaal veggie, al tartte ik het noodlot ongetwijfeld door stukjes appel te verwerken in één van de slaatjes. Míjn Adam at die alvast zonder een zweem van schuldgevoelens op, maar onze zieltjes zijn dan ook al lang reddeloos verloren…