Laat ik de aftrap geven met een lekker lenteslaatje dat je zomaar in je grasveld vindt…
Waarom zou je je gazon maaien als je het ook kan opeten?

Natuurlijk, als je je grasveld wekelijks maait, en elk sprietje dat niet 100% gras is, meteen wegwiedt, dan zal je er weinig eetbaars vinden.
Maar als je hier en daar een strook wat langer laat groeien, vind je daar al snel een hele reeks kruiden die een pittige toets aan elk slaatje kunnen toevoegen. (Of wellicht is er een vergeten hoekje in je tuin waar wilde planten hun gang mogen gaan?)

Ik zal niet zo snel een salade samenstellen van alleen maar wilde kruiden, ik vind het vooral leuk om aan sla of andere rauwkost een verrassend accent te geven met wat wilde kruiden.
Mogelijkheden zijn er alvast te over.

De bittere smaak-range is allicht de eerste waar je bij wilde kruiden aan denkt:

- Kleine veldkers (Cardamine hirsuta) (ja, dat vervelende springzaad uit de border…)
- Barbarakruid (Barbarea vulgaris)
- Pinksterbloem (Cardamine pratensis)

Bij deze kruisbloemigen zit er ook nog een peperachtige scherpte in de smaak.
Jong paardenbloemblad is zuiver bitter. Die bitterheid blijft aanwezig als de plant in bloei komt, maar wordt dan eigenlijk te sterk om lekker te zijn.

Jonge blaadjes van veldzuring (Rumex acetosa) geven een fris-zuur accent (of wat dacht je?). In de lente is de smaak zachter dan in de zomer.

Winterpostelein en roze postelein hebben hooguit een ’sappig-frisse’ smaak, maar geven wel lekker wat volume aan je sla.

Bloemen brengen kleur in je salade: denk maar aan viooltjes (het maarts viooltje heeft een heel bijzonder aroma) of madeliefjes, maar ook sleutelbloemen passen prima in een lenteslaatje.
Alle bloemetjes van kruisbloemigen zijn lekker, zoals nu de pinksterbloemen of bloemetjes van allerhande koolsoorten (Brassica oleracea) (laat volgend jaar in je moestuin dus eens een kooltje staan, zodat het in de lente kan gaan bloeien) en van koolzaad (Brassica napus) en raapzaad (Brassica rapa), en later in het jaar de mooie (en heerlijke) bloemetjes van rucola, raketsla (Eruca sativa).
Ook de bloemen van de judaspenning (Lunaria annua) kan je eten, maar ik vind die hard-violette kleur niet zo smakelijk ogen.

Ook de lipbloemigen zijn allemaal eetbaar, al zijn ze niet allemaal even smakelijk.
Als je het bij wilde kruiden houdt, zou je aan de dovenetels kunnen denken, waarbij vooral de witte dovenetel iets van zoetheid kan inbrengen. Ook hondsdrafbloemetjes worden wel eens genoemd, maar die vind ik niet zo lekker geuren. Toch vormen ze soms (voorzichtig toegepast) een aparte combinatie met tomaat.

Als je een looksmaakje wil, kan je aan alle soorten Allium denken. (Al zijn niet alle lookjes even lekker, eetbaar zijn ze wel stuk voor stuk) Als wilde planten zijn dat bijvoorbeeld daslook en kraailook.
Maar ook look-zonder-look, een plant uit de familie van de kruisbloemigen, heeft een looksmaak (die verdwijnt bij het koken). Look-zonder-look bezorgt je ook geen look-adem.

Je merkt het al, mogelijkheden genoeg om van een saaie kom sla met behulp van wilde kruiden iets heel verrassend te maken!

(Moet ik vermelden, dat je deze kruiden enkel moet plukken in je eigen tuin, of op plaatsen waar je helemaal zeker bent dat er geen sprake is van verontreiniging?)