De naam doet je misschien eerder aan de tante uit Suske en Wiske denken dan aan de vruchtboom, maar de botanische naam van de kweepeer is afgeleid van een Griekse stad Kydonia (Cydon), die tegenwoordig Chania heet en aan de westkant van Kreta ligt.
Als je de vruchten bekijkt heb je een idee van hoe de appels en peren oorspronkelijk moeten geweest zijn.
Met een kweepeer heb je dus een stuk erfgoed in handen.
En dat net na de Monumentendag.
We zitten in de oogst tijd wat betreft heel wat groenten en fruit. Dat merk ik bijvoorbeeld aan de berichten die ik krijg van mijn Lets-groep. Een Lets-groep (staat voor Local Exchange Trading System) is een groep mensen die onderling diensten uitwisselen en elkaar daarvoor belonen met virtuele punten. Zo kan ik iemand vragen om bij mij thuis op de kinderen te passen, en kan die persoon met de verdiende stropkes (zo noemen de punten in Gent) bij iemand anders bijvoorbeeld een les Frans volgen. Leuk om andere mensen te leren kennen en een ecologische manier om spullen te lenen of ruilen. Je kan kijken of er een Lets-groep in je buurt is via deze link.
Zoals je hier op deze blog al kon lezen valt er in deze periode veel te oogsten in de moes- en fruittuin.
Daarmee is de cirkel echter nog niet rond en zit het werk er nog niet volledig op.
Wie een serre bezit kan nog een tijdje doorgaan met het moestuinwerk : bloemkolen planten, (veld-)sla, radijs, spinazie, wortelen, raapstelen zaaien.
Er zijn ook nog allerlei jonge plantjes te koop voor wie niet meer wil zaaien.
Zorg er ook voor dat je een voorraad kruiden voorziet zoals peterselie, bieslook, tijm, laurier…
Die kunnen deze winter nog goed van pas komen.
O heerlijke aubergines! Met veel warmte en geduld had ik planten van diverse pluimage opgekweekt, ze door de droge maanden heen liefdevol in leven gehouden, en nu plukken we de vruchten. Elk ras is weer anders – klassiek paars, ouderwets wit, lila, of dan die grappige Kermit: die heeft de grootte en vorm van een mandarijn, maar dan in het groen met witte streepjes. Wees gerust: ze smaken allemaal even heerlijk. Liefst snij ik ze flinterdun, en bak ik ze in olijfolie met wat zout en peper, tot ze boterzacht zijn. Zo smelt aubergine zalig in de mond; het oude Turkse gerecht ‘Imam bayildi’ is wel een stuk bewerkelijker, maar betekent dan ook letterlijk ‘de imam viel flauw’. Ik begrijp die man wel.
