Het moestuinwerk zit er zo goed als op en toch vind ik dit een heel leuke periode.
Waarom?
In deze periode duik je de diepvriezer of ijskast in en aan alles wat je bovenhaalt kleeft een verhaal of een herinnering.
Je haalt er een pak boontjes uit en je herinnert je direct dat het telen ervan dit jaar veel moeite heeft gekost. Je hebt ze vervloekt want pas de derde maal lukte het en kwamen ze op.
Terwijl overal in het land honderden activiteiten plaatsvinden naar aanleiding van de week van de smaak (een week van maar liefst 10 dagen) is het tijd voor mijn laatste bijdrage aan deze moestuinblog. Het meeste werk in de moestuin zit er trouwens op en een flink deel van de oogst is binnen. Het is tijd om gezellig rond het vuur te zitten en te genieten van een zelf geperst appelsapje of wie weet, een zelf gebrouwen notenporto.
Na alle regenbuien en waterellende was het een heerlijke dag vandaag.
Het wordt nu wel kouder met nachtvorst en dat is het signaal voor mij om mijn citroenverbena’s uit de grond te halen om ze koel te overwinteren.
Dit wordt zowat mijn laatste wapenfeit in de moestuin, die er voor de rest verlaten en beschut onder een flink (gemalen) bladerdek bijligt.
Bladkool.
Boeren- of krulkool kennen we allemaal, maar er zijn zoveel meer rassen van dit niet kroppend type kool: al dan niet krullend, van paars, over wit geaderd, tot diverse groentinten; en in diverse hoogtes en bladvormen. Sierlijk genoeg dus, én een waardevolle groente. Door de nauwe verwantschap met de oorspronkelijke wilde kool is dit type immers behoorlijk winterhard, en zit het blad vol vitamines, mineralen en anti-oxidanten. De hele winter door oogst ik blaadjes – lekker rauw overigens, na de vorst – en in de lente produceert elke plant tientallen broccoli-achtige knopjes.
Een kille ochtend met rijm op elk stukje plant? Ik rep me naar buiten, en schiet enkele foto’s van dit moois. Vooral de winterharde koolsoorten komen nu pas tot volle schoonheid. Ze lijken, net als ik, te genieten van dat fijne laagje ijs.
