Tussen al het – intussen klassieke – eetbare groen dat hier vanzelf kiemt in september, valt sinds enkele jaren een nieuweling op: witte krodde.
Tijdens één van mijn internetzoektochten naar ruilbare zaden viel in 2007 mijn oog op Shallot Cress, aangeboden door Noorse tuinier Steve. Ik natuurlijk benieuwd: was dit dan een kruising van sjalot en tuinkers, of wat?
Via zoekmachines vond ik niks, en dus vroeg ik Steve wat hij over deze nieuwe groente wist. Niet veel, zei hij, behalve dat het ging om een soort tuinkers met sjalotaroma (dat had ik kunnen denken) en dat je het zaad voor het zaaien een weekje vochtig en koud moet houden. En inderdaad: na ontvangst, koudebehandeling en uitzaaien ontvouwde zich een rijtje frisgroene rozetjes. De smaak bleek warempel te kloppen: een verrassende nieuwe groente voor De Lusthof!
Natuurlijk wou ik hier meteen zaad van telen, dus liet ik enkele planten in bloei komen. Naarmate de bloemetjes en de zaadvorming vorderden, begon het mij te dagen: dit was gewoonweg witte krodde! Als jonge boerenzoon heb ik indertijd dit kruisbloemig akkeronkruid met handenvol uitgerukt, dus zou ik het niet herkennen? De afstotende geur alleen al – van de bloeiende planten – zit voor eeuwig in mijn neus. Niet voor niets noemde mijn vader het stinkwied, wat trouwens overeenkomt met één van de Engelse namen: stinkweed!
Welke info vond ik verder nog, vooral op de site van Plants For A Future ? Thlaspi arvense is inderdaad verwant met de tuinkersfamilie; je eet er enkel de jonge blaadjes van; dat blad is uitzonderlijk rijk aan eiwitten; en het kruid heeft ook medicinale waarde. Uit eigen ervaring voeg ik hieraan toe dat dit pittige (on-)kruid zich vlot uitzaait, zodat we nooit meer zonder zitten. Die Noorse koudebehandeling hoeft in elk geval niet meer, en het teveel aan kroddekruid gaat desnoods naar de kippenren.
Het lijkt me een perfecte nieuwe groente voor innoverende tuinders en koks: even makkelijk te telen als tuinkers; een gloednieuwe smaak; op zijn best als frisgroen rozetje van twee duim hoog… Alleen die kroddige naam, hé: de mooiere Engelse benaming, Pennycress, dan maar?
Antioxidanten (ook al zo’n hype) zullen er volgens mij in witte krodde wel massaal zitten, maar die vermoed ik ook in alle andere eetbare onkruiden. Voor onze voorouders, van de oertijd tot een paar eeuwen geleden, was krodde – samen met honderden andere wilde kruiden – in ieder geval een hoeksteen van hun voedingsdriehoek.