Vandaag heb ik vastberaden – na dagen van overleg met mezelf – de kerrieplant gekortwiekt. Ken de latijnse naam niet maar hij ruikt in ieder geval overvloedig overtuigend naar die specerij. Met spijt in het tuindershart. Snijden in een een van mijn lievelingen is altijd een beetje in mijn eigen hart snijden. Voor menig tuinier denk ik. Je kent dat: veel hout, weinig kruid en nog minder bloemen die bovendien van jaar tot jaar kleiner worden.
Gevolg: ik kijk nu door de tralies van mijn terrastuin op de al even lege en kale vlakte van het enorme platte dak achter mij. Maar er is hoop: met veel goesting schieten jonge scheutjes op. Belofte voor een volgende lente. Zo niet? Zo niet wordt de mediterrane bak – waar een al even houterige lavendel pover staat te bloeien – met wortel en al uit de al even povere grond gerukt en vernieuwd. Opnieuw beplant met hetzelfde want dit kan niet verbeterd worden op die strategische plaats (denk aan achterliggende roofingvlakte).
