http://www.urbangardensweb.com/2010/02/20/greetings-that-blossom-into-urban-gardens/

schitterend toch! poepsimpel. alleen aan de “postkaart” geraken ietsepietsie moeilijker? inventieve website trouwens voor stadstuiniers. zoiets als gluren bij verre buren.

Na een jaar lange queeste, staand voor een laatste mogelijkheid – een troosteloos parkingpleintje overwoekerd met klimop – daagde plots mijn initieel idee weer op: de dienstencentra/rvt’s.* Zij hebben een tuin in de stad. En… bingo! Ineens klikt alles in mekaar en kunnen we onze prijs van de moestuinblog 2010 valoriseren. Samen met een dienstencentrum hier in Antwerpen, ondersteund door Velt/samentuinen en met medewerking van de Stad Antwerpen/buurtregie, een projectbegeleidster en de Koning Boudewijnstichting kan de gemeenschapstuin van onze vrouwengroep, kinderen en ouderen komend seizoen starten. Intercultureel én intergenerationeel, zoals we het droomden. Uitdeinend over de buurt en zijn bewoners en later misschien de nabije school. De cirkel is rond..

Een composterie is er al, drie bakken, gevoed door het groentenafval van de buurtbewoners. Schitterend toch! Regelmatig zal ik jullie berichten over het wel en wee van onze groeisels, pogingen, successen en nederlagen. Onze Antwerpse handjes kriebelen al om te beginnen!

We zijn er nog niet uit hoe we de opbrengst gaan verdelen. Heeft iemand van jullie daar ervaring mee in een gemeenschapstuin? Dan lees ik het graag. Zeker willen we een open tuinfeest en minstens één keer samen koken met de oogst.

Spijtig dat hier nog zo weinig blogs gepost worden. Waar zijn jullie allemaal? Al in winterslaap? Of nog druk bezig met inmaken van de oogst? Vertel er ons iets over? Ik kan er wellicht veel van opsteken. Ideeën meer dan welkom!

* rvt’s: rust- en verzorgings tehuizen

In meditatieve toestand en wat ontdaan nadien, een hart vol twijfel, vroeg ik me terzijde toch af: behoren kruiden nu eigenlijk feitelijk tot de moestuin? Voor mij zeker. Ik kan niet koken zonder. Kruiden geven fleur en smaak aan het leven én aan de zachtste groenten.
Nog half ontdaan maakte ik courgettesoep. Eerst gesnipperde sjalot en teentje look stoven, de twee in zeer dunne plakjes gesneden middeldikke courgettes, enkele blaadjes gescheurde lavas en half bouillonblokje toevoegen, 1 liter water, twintig minuten koken, (drink intussen een glaasje wijn) mixen, wat ricottakaas of room of wat je ook maar wenst en vind in je frigo apart mengen met paar lepels soep, erbij gieten en roeren. Klaar. Poepsimpel en superlekker.

Wat doen jullie zoal deez’ dagen met (overvloedige) oogst?

PS: je kan natuurlijk naar believen fijngescheurde basilicum, bieslook of wat je hartje lust toevoegen.

Ik begrijp niet dat de buren er niet zitten. Of zijn ze met zijn allen naar ‘de country’ of naar Linkeroever?
De wind waait, de zon schijnt en de goudenregen van de buurman bloeit gewelddadig. Ik zie het allemaal groeien en bloeien voor mijn neus. De wind scheert laag en stuwt de zilte zeegeur van over de Schelde landinwaarts. De koriander hangt slap van groeidrift. De rijk met compost gevoerde hosta beloont me met slechts 2 bloemen en heel veel blad, in tegenstelling tot de voorafgaande magere jaren. Toen een en al bloem en weinig blad. De pompoen – gekregen van onderbuurvrouw uit zaad van mijn pompoen anno 2010 – draagt bloem, met twee tegelijk, naast mekaar! Als dat maar goedkomt. Het olijfboompje – blikvanger voor de winter in vervanging van de gestorven vijg – aarzelt: ga ik kapot of ga ik verder. Neen, het plantenleven op een terras 2 hoog valt niet altijd mee. Maar was dat niet evenzo op de heuveltop in de Condroz? Wat is het verschil tussen 66 are in de Condroz of een terras van 6m2 in de koekenstad? Alleen dat het iets sneller gaat in het laatste dan in het eerste geval. En dat ik me er niet in verlies.

Akkoord, planten in bakken en potten zijn troetelkinderen. Ik volg ze in hun kuren van dorst en hunkering. Naar water. En zorg. Want luizen. Wind. Ach wat. De knipsla op de vensterbank groeit zienderogen. De basilicum, eergisteren gezaaid, komt al boven. De zichzelf driftig uitgezaaide tuinmelde woekert dieprood van deugd. De tijm begint te bloeien en de salie stond nog nooit zo parmantig te geuren als dit jaar.
Ik durf het haast niet zeggen maar mijn tuindershart is haast volmaakt gelukkig. Heb je dat ook deze dagen?

Bij het aanbreken van het nieuwe tuinseizoen, na wintermaanden van zoeken, onderhandelen, lobbyen, bedelen, voor een eetbare tuin in AntwerpenStad staak ik mijn vergeefse pogingen. Mijn energie is op. Wellicht werk ik met de verkeerde doelgroep zoals iemand hier op de blog suggereerde, wellicht sprak ik de verkeerde beleidsmensen aan. Duidelijk zijn we niet de enigen in de stad met honger naar een moestuin. Duidelijk zijn vrouwen – laat staan vrouwen van andere origine – niet de prioriteit van deze Stad. Ouderen, met wie we wilden samenwerken, al evenmin. Wie dan wel? Jeugd. Want “dat zijn de burgers van morgen”. En wat met de burgers van vandaag en gisteren die deze jeugd baarden?

Dus blijf ik een Stadspotter met een terrastuin 2 hoog, had ik intussen een ecologisch gesprek voor de jongste Nest van februari 2011 (zie p 109 tem. 113) en geef ik binnenkort een workshop ‘moestuinieren op balkon’ in een stadswinkel. En wat met de Prijs van Velt voor de Week van de Smaak? Daar begon de zoektocht toch mee (zie mijn blog van 22 november 2010)? Die blijft geldig tot volgend tuinjaar. Misschien komen we dan als bij wonder vooraan op de ellenlange wachtlijst voor een volkstuintje. Of hebben pientere stadsambtenaren een lapje grond voor ons onderhandeld. Misschien. Misschien ook niet. Dan wordt de prijs doorgegeven. Aan een doelgroep mét tuin. Tuinieren in de stad, niet zo evident want geen grond in de stad? Toch wel. Heel wat. Maar duidelijk in handen van projectontwikkelaar(s). En vooral: een Stad die niet rijp is voor dergelijke ecologisch projecten die groeien en bloeien in Brussel, Leuven, Gent, Kortrijk,… en in grote wereldsteden als Sydney en Washington.

Heel deze zoektocht, deze queeste, leverde wel boeiende ontmoetingen en nieuwe aanknopingspunten op en veel gelijkgestemde zielen. Daar hou ik me aan vast. Voor de rest heb ik een overgrote kater.

“Loslaten Liesje” dacht ik vanochtend bij het ontwaken en trok de gordijnen open. Op mijn terras komt de lavas en ander klein grut al piepen. De vorig seizoen gevallen zaden van rode melde vechten voor een plaatsje. De rozemarijn barst van de knoppen en zal weldra bloeien. Met mijn kleindochter van zes heb ik al voorgezaaid, Zij is helemaal in de ban van het moestuinieren. Dat geeft me hoop. Hoop voor de wereld van morgen, de ‘burgers van morgen’ in deze soms teleurstellende amalgame boeiende Stad Antwerpen.

http://www.guldkannan.se/english.aspx#/Start/

Ik heb wel zo mijn twijfels over het formaat van de hartvormige opening
En hoe gebruik je dan het vloeibaar goud, dat staat er niet bij. Verdund? En zo ja, hoezeer? Rechtstreeks aan de groenten of enkel voor siergewassen? Iemand ervaring hiermee? Benieuwd!

Komt het door de lange winter maar mijn energie raakt uitgeput. Letterlijk. Vandaag verscheen in Nest van februari een interview met Anne Tanne en mij en geloof me, ik voel me verpauperd en verarmd als ik de groene weelde van haar tuin aanschouw. Gaat Antwerpen dan toch zijn inwoners de stad uitdrijven om, naast jonge gezinnen, groene vingers en gezonde voeding-adepten elders naar een lapje tuin te laten zoeken?

Melodramatisch? Ik denk het niet. Er ligt zoveel brakke grond voor het rapen als ik door de Stad loop of fiets maar de mallemolen van diensten maalt langzaam – maar zeker? Ik denk het niet.
Stadsguerilla zeg je? Liever niet. We willen niet alleen zaaien maar ook oogsten en verwerken en eten.

En toch. En toch geven we niet op. Zolang de lente niet echt daar is, blijft er hoop – al komt die in de opgewarmde stad iets vlugger dan op het platteland

Een wolk van nostalgie hangt sinds dagen boven mijn hoofd. Gewoon op een ochtend mee opgestaan. Eigen aan deze kerstperiode en het gebrek aan licht?

Het lijkt erop dat onze droom een ecologisch moestuintje te beginnen hier in de stad zal stranden op … gebrek aan grond. Frustrerend als je merkt dat een andere doelgroep (waarvan ik het bestaan gisteren ontdekte) er blijkbaar wél aan geraakt. Maar we blijven verder denken en zoeken, out of the box. En ja, we hebben een plan B: tuinieren in bakken maar zo intensief, vraagt bijzondere zorgen als die op een verharde ondergrond komen. Dat weet ik van mijn pottentuin op het terras. Echt troetelkinderen. Haast iedere dag water en aandacht nodig.

Niet te begrijpen dat een stad zo argeloos omgaat met zijn slapende grond en er zich van afmaakt met de term ‘vervuild’.
Hoe pak je zoiets aan, welke strategie, welke wegen moeten we nog bewandelen? Heb wel hulp vanuit de Stad maar op het enthousiasme voor het ‘pilootproject’ na komt er voorlopig niets uit de bus.

Kan iemand ons helpen ? Heb je suggesties: meer dan welkom!
Of ben ik te ongeduldig en valt er straks, met de eerste prille lentezon, ook plots een lapje grond als laat kerstgeschenk uit de lucht?

De prijs omvat een Velt-cursus –ook letterlijk op het veld- van 12 lessen in ecologisch tuinieren, het jaar rond, voor een tiental beginners.

Hiermee krijgt mijn droom (gepost op moestuinblog van 5 november, ‘goed om weten’ #3) een mooi begin: met enkele vrouwen van ons intercultureel vrouwennetwerk in Antwerpen aan het hovenieren gaan.

Deze prijs is duurzaam én tegelijk een opdracht. Hij houdt een belofte in naar de toekomst: ergens in een grote stad een ecologische ‘droomgaard’ (Flora, mag ik jouw prachtig woord lenen?) beginnen, kleinschalig maar met een hopelijk uitdeinend effect.

Plots vallen alle stukjes van mijn embryonale ideeën-puzzel samen tot een prachtig geheel: cultureel erfgoed linken aan migratie, vrouwen van allerlei origine in een opbouwend, ontspannend, zelfs therapeutisch en tuinproject betrekken, geruggesteund door de kennis en ervaring van een Velt-medewerker. Een prachtige opportuniteit, zeker ook voor mij: mijn passie voor tuinieren én al wat vrouwen aangaat én mijn/onze realiteit van leven in een stad bundelen in deze uitdaging. Zo wordt uitwisseling tussen culturen toch op een of andere manier weer bij de Week van de Smaak betrokken. Hopelijk staat er bij volgende editie een internationaal stoofpotje van onze eigen groenten te pruttelen!

‘Het stond in de sterren geschreven’. Zeker, Hoop dat het meest essentiële er ook in staat: een stukje grond om aan de slag te gaan Niet zo evident binnen een stadsomgeving. Ik geloof in die bijna profetische uitspraak, haak er mij aan vast en zal hemel en aarde bewegen – alle kanalen aanboren – om eraan te geraken.

Betrokken lezers en begane medebloggers, denk en zoek aub met me mee! Woon je in Antwerpen Stad en zie of weet je een omsloten braak plotje of tuintje liggen, signaleer het me aub. Alle ideeën en tips welkom, ook buiten de platgetreden tuinpaden.

Al mijn dank aan de initatiefnemers en medewerkers van de Week van de Smaak voor deze zinvolle prijs! Ik zal hem wel besteden, samen met de vrouwen die hiermee aan de slag kunnen.
Ons wedervaren kan je – hopelijk al volgend tuinseizoen – volgen op deze moestuinblog die ik een lang leven toe wens want schitterend idee!