De twee zusjes, 3 en 6 jaar, liggen plat op hun buik op mijn terras, aan weerszijden van de grote bloempot-met-pompoen; “Oma, kijk, een baby aan je pompoen!” En ja, onder de allereerste goudgele bloem zit een miniscuul knikkergroot knobbeltje.
De pompoenscheuten vol malse bladeren slingeren zich als lianen in twee richtingen, onderweg alles omhelzend en omarmend om zich vast te zetten met hun voelsprietjes. De ene slinger wil omhoog en zit nu aan mijn slaapkamerraam. De andere richt zich, grondelings, naar het zuidelijk terrasuiteinde. Eén zot geweld van blad en bloem. Zolang ik nog aan de terraskast geraak, is alles dik in orde.

Nu kweek ik al de 4e zomer kruiden en bloemen in plastic bloembakken tegen de terrasrand. Veel overlevers-blijvers die enthousiast zichzelf uitzaaien en overlevende kruiden als bonenkruid, lavas, lavendel, kerrieplant – nog nooit zoveel bloemen als dit jaar!- oregano en dragon. Venkel heeft het opgegeven in de ondiepe bakken. Daartussen groeien ieder jaar de vrolijke wildebrassen: goudsbloemen en oost-indische kers in tinten van geel tot diep oranjerood. Dicht bevolkt die bakken en toch met volle goesting samen.
Onder het slaapkamerraam – de andere kant van mijn 1,20m breed terras – staat mijn oude eiken bank, potvol kruiden en knipsla-in-bak, een zelf gezaaide basilicum en ook al de 4e zomer lang een prachtige grijsgroene hosta. Onder de parasol van zijn bladeren schuilt mijn gietertje-met-broes, de gewone gieter wacht in de keuken op recup-water. Voor het eerst huist daar ook een eenjarige: romantisch zachtroze dikdubbel vlijtig liesje, mijn naamgenoot.
Onder de oude bank, op de terrasvloer, staat de bewuste pompoen samen met mijn ‘experimenten-pot’: bij de stadspotters gevuld met een nieuw venkelplantje in het midden, daarrond rode melde – groeit niet hoog uit maar houdt stand Eddy! – en iets waarvan ik dacht dat het zurkel was maar nu ik de botergele bloem/bloei zie denk ik eerder aan een oosterse kruisbloemige sla-soort.

Ik kan lyrisch en intens gelukkig worden over al dat groen geweld op deze plek van 1,20m bij 4,15m op het z-westen, in hartje Antwerpen en 2 hoog, dus nogal extreme omstandigheden. Vooral de noorderwind blaast je hier van je sokken.
Weet je wat momenteel zo mooi is? Tussen 5 en 6 uur ’s morgens doen de hommels de hostabloemen aan. Hun gezoem aan het open slaapkamerraam, zo dichtbij, wekt me. Dat is mijn ochtendgroet. ’s Middags pits en pluk ik een bord vol geurende smaken.’s Avonds zit ik op mijn terras met een tasje kruidenthee te kijken naar mijn wondere wereld, met de bloedrode ondergaande avondzon of de lage, traag voorbijtrekkende wolken recht voor mij. De geur van kruiden en bloemen mengt zich soms met een zilte zeegeur aangewaaid vanop de Schelde. En, zoals een echte boerendochter betaamt, keur ik mijn stads-pottenveld en zie dat het goed is.
Of: ‘How to live a simple life’ (Peter Owen Jones, BBC2-reeks)