Ik heb goede wortelherinneringen. Dat lijkt weird, maar geloof me, er is niets mis mee. Als jonge knaap sleurde mijn vader me mee naar ‘t veld, een immens grote vlakte, althans vanuit mijn kinderogen bekeken. Ik kreeg dan gewoonlijk de eervolle opdracht onkruid te wieden. ‘Trek maar wat vuil uit’ zei hij dan. Zo van ‘hou je nuttig bezig’. Toen het vuil allang mijn oren uitkwam en de zon het ook stilaan voor bekeken hield, trok hij een paar jonge wortelen uit, wreef ze een paar keer over zijn broek, stak er ééntje voor mijn kinderneus en zei dan laconiek: ‘Voilà!’  Dat was zijn manier om te zeggen ‘dat hebben wij vandaag weer goed gedaan’. Zij aan zij, knabbelend op die sappige wortels, zoog je onvergetelijke momenten van voldaanheid naar binnen. Wortelen liggen dan ook dicht bij mijn roots Zij krijgen ieder jaar hun plekje in de tuin, waar ik zeer zorgvuldig met hen omga. En dat begint bij het zaaien: zo dun mogelijk en zeker niet te diep.
Na ruim drie weken steken ze dan eindelijk schuchter hun kopje boven de grond uit. Rode wortelen zijn als diesels, ze komen traag op gang. Altijd plezant als je uiteindelijk de zaairijen mooi gevuld ziet groen kleuren. Goed zaad!  … en goed gezaaid, zeg ik dan ongegeneerd tegen mezelf. De eerste rit van de jaarlijkse Rode Wortel Ronde is weer zonder kleerscheuren volbracht. De tweede rit is ook een vlakke rit, zonder noemenswaardige hindernisen: onkruidvrij houden, zorgen dat hun pootjes niet droog komen te staan en … wachten. Geduldig wachten, niet voor niets de beste eigenschap van een (schuchtere) tuinman. Twee, drie weken later kondigt zich de koninginnerit aan, als de zaairijen ogen als een langgerekt, wat uit de hand gelopen, floere broske. Tijd om de wortelen te zetten (uitdunnen voor de niet-Brabanders). Het is voor wortelen niet anders als voor ons, tweevoeters: om goed te kunnen groeien is er tijd, maar ook voldoende ruimte nodig. Twintig jaar terug was het wortelen zetten een ordinaire karwij, een rit zoals een andere, maar de laatste jaren laten mijn ogen me in de steek om dit zorgvuldig uit te voeren werkje makkelijk te klaren. Ik moet met mijn neus vlak boven die wortelen liggen, voorover gebogen, op mijn knieën, zoals een moslim zich naar Mekka richt. Zwaar gefocust trek ik het te veel aan plantjes uit, laat ze ze zeker niet op de grond liggen, duw de ontstane gaatjes in de grond weer mooi dicht, want ik wil niet dat de wortelvlieg me een loer kan draaien. Wie me zo, niets vermoedend bezig zou zien, zou zich waarschijnlijk allerlei vragen stellen. Eén van die vragen zou wel eens kunnen zijn: ‘ Waarom draag je verdorie geen bril?’.
Wel, ik hou het graag puur … zoals de konijnen bijvoorbeeld.

—
Deze blog is ook te lezen op mijn persoonlijke blog Bits and Bites.
—